Psalm 38

38 1 In finem, ipsi Idithun. Canticum David.

2 Dixi: Custodiam vias meas:

ut non delinquam in lingua mea.

Posui ori meo custodiam,

cum consisteret peccator adversum me.

3 Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis;

et dolor meus renovatus est.

4 Concaluit cor meum intra me;

et in meditatione mea exardescet ignis.

5 Locutus sum in lingua mea:

Notum fac mihi, Domine, finem meum,

et numerum dierum meorum quis est,

ut sciam quid desit mihi.

6 Ecce mensurabiles posuisti dies meos,

et substantia mea tamquam nihilum ante te.

Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.

7 Verumtamen in imagine pertransit homo;

sed et frustra conturbatur:

thesaurizat, et ignorat cui congregabit ea.

8 Et nunc quæ est exspectatio mea: nonne Dominus?

et substantia mea apud te est.

9 Ab omnibus iniquitatibus meis erue me:

opprobrium insipienti dedisti me.

10 Obmutui, et non aperui os meum,

quoniam tu fecisti;

11 amove a me plagas tuas.

12 A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus:

propter iniquitatem corripuisti hominem.

Et tabescere fecisti sicut araneam animam ejus:

verumtamen vane conturbatur omnis homo.

13 Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam;

auribus percipe lacrimas meas.

Ne sileas, quoniam advena ego sum apud te,

et peregrinus sicut omnes patres mei.

14 Remitte mihi, ut refrigerer

priusquam abeam et amplius non ero.