1 Numquid non sapientia clamitat,

et prudentia dat vocem suam?

2 In summis excelsisque verticibus supra viam,

in mediis semitis stans,

3 juxta portas civitatis,

in ipsis foribus loquitur, dicens:

4 O viri, ad vos clamito,

et vox mea ad filios hominum.

5 Intelligite, parvuli, astutiam,

et insipientes, animadvertite.

6 Audite, quoniam de rebus magnis locutura sum,

et aperientur labia mea ut recta prædicent.

7 Veritatem meditabitur guttur meum,

et labia mea detestabuntur impium.

8 Justi sunt omnes sermones mei:

non est in eis pravum quid, neque perversum;

9 recti sunt intelligentibus,

et æqui invenientibus scientiam.

10 Accipite disciplinam meam, et non pecuniam;

doctrinam magis quam aurum eligite:

11 melior est enim sapientia cunctis pretiosissimis,

et omne desiderabile ei non potest comparari.

12 Ego sapientia, habito in consilio,

et eruditis intersum cogitationibus.

13 Timor Domini odit malum:

arrogantiam, et superbiam,

et viam pravam, et os bilingue, detestor.

14 Meum est consilium et æquitas;

mea est prudentia, mea est fortitudo.