1 Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit:

2 Vivit Deus, qui abstulit judicium meum,

et Omnipotens, qui ad amaritudinem adduxit animam meam.

3 Quia donec superest halitus in me,

et spiritus Dei in naribus meis,

4 non loquentur labia mea iniquitatem,

nec lingua mea meditabitur mendacium.

5 Absit a me ut justos vos esse judicem:

donec deficiam, non recedam ab innocentia mea.

6 Justificationem meam, quam cœpi tenere, non deseram:

neque enim reprehendit me cor meum in omni vita mea.

7 Sit ut impius, inimicus meus,

et adversarius meus quasi iniquus.

8 Quæ est enim spes hypocritæ, si avare rapiat,

et non liberet Deus animam ejus?

9 Numquid Deus audiet clamorem ejus,

cum venerit super eum angustia?

10 aut poterit in Omnipotente delectari,

et invocare Deum omni tempore?

11 Docebo vos per manum Dei quæ Omnipotens habeat,

nec abscondam.

12 Ecce vos omnes nostis:

et quid sine causa vana loquimini?

13 Hæc est pars hominis impii apud Deum,

et hæreditas violentorum, quam ab Omnipotente suscipient.

14 Si multiplicati fuerint filii ejus, in gladio erunt,

et nepotes ejus non saturabuntur pane:

15 qui reliqui fuerint ex eo sepelientur in interitu,

et viduæ illius non plorabunt.

16 Si comportaverit quasi terram argentum,

et sicut lutum præparaverit vestimenta:

17 præparabit quidem, sed justus vestietur illis,

et argentum innocens dividet.

18 Ædificavit sicut tinea domum suam,

et sicut custos fecit umbraculum.

19 Dives, cum dormierit, nihil secum auferet:

aperiet oculos suos, et nihil inveniet.

20 Apprehendet eum quasi aqua inopia:

nocte opprimet eum tempestas.

21 Tollet eum ventus urens, et auferet,

et velut turbo rapiet eum de loco suo.

22 Et mittet super eum, et non parcet:

de manu ejus fugiens fugiet.

23 Stringet super eum manus suas,

et sibilabit super illum, intuens locum ejus.

28 1 Habet argentum venarum suarum principia,

et auro locus est in quo conflatur.

2 Ferrum de terra tollitur,

et lapis solutus calore in æs vertitur.

3 Tempus posuit tenebris,

et universorum finem ipse considerat:

lapidem quoque caliginis et umbram mortis.

4 Dividit torrens a populo peregrinante

eos quos oblitus est pes egentis hominis, et invios.

5 Terra de qua oriebatur panis,

in loco suo igni subversa est.

6 Locus sapphiri lapides ejus,

et glebæ illius aurum.

7 Semitam ignoravit avis,

nec intuitus est eam oculus vulturis.

8 Non calcaverunt eam filii institorum,

nec pertransivit per eam leæna.

9 Ad silicem extendit manum suam:

subvertit a radicibus montes.

10 In petris rivos excidit,

et omne pretiosum vidit oculus ejus.

11 Profunda quoque fluviorum scrutatus est,

et abscondita in lucem produxit.

12 Sapientia vero ubi invenitur?

et quis est locus intelligentiæ?

13 Nescit homo pretium ejus,

nec invenitur in terra suaviter viventium.

14 Abyssus dicit: Non est in me,

et mare loquitur: Non est mecum.

15 Non dabitur aurum obrizum pro ea,

nec appendetur argentum in commutatione ejus.

16 Non conferetur tinctis Indiæ coloribus,

nec lapidi sardonycho pretiosissimo vel sapphiro.

17 Non adæquabitur ei aurum vel vitrum,

nec commutabuntur pro ea vasa auri.

18 Excelsa et eminentia non memorabuntur comparatione ejus:

trahitur autem sapientia de occultis.

19 Non adæquabitur ei topazius de Æthiopia,

nec tincturæ mundissimæ componetur.

20 Unde ergo sapientia venit?

et quis est locus intelligentiæ?

21 Abscondita est ab oculis omnium viventium:

volucres quoque cæli latet.

22 Perditio et mors dixerunt:

Auribus nostris audivimus famam ejus.

23 Deus intelligit viam ejus,

et ipse novit locum illius.

24 Ipse enim fines mundi intuetur,

et omnia quæ sub cælo sunt respicit.

25 Qui fecit ventis pondus,

et aquas appendit in mensura.

26 Quando ponebat pluviis legem,

et viam procellis sonantibus:

27 tunc vidit illam et enarravit,

et præparavit, et investigavit.

28 Et dixit homini: Ecce timor Domini, ipsa est sapientia;

et recedere a malo, intelligentia.