1 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 2 Et tu, fili hominis, hæc dicit Dominus Deus terræ Israël:

Finis venit: venit finis super quatuor plagas terræ.

3 Nunc finis super te, et immittam furorem meum in te:

et judicabo te juxta vias tuas,

et ponam contra te omnes abominationes tuas.

4 Et non parcet oculus meus super te, et non miserebor:

sed vias tuas ponam super te, et abominationes tuæ in medio tui erunt,

et scietis quia ego Dominus.

5 Hæc dicit Dominus Deus:

Afflictio una, afflictio ecce venit.

6 Finis venit, venit finis:

evigilavit adversum te, ecce venit.

7 Venit contritio super te, qui habitas in terra:

venit tempus, prope est dies occisionis,

et non gloriæ montium.

8 Nunc de propinquo effundam iram meam super te,

et complebo furorem meum in te:

et judicabo te juxta vias tuas,

et imponam tibi omnia scelera tua,

9 et non parcet oculus meus,

nec miserebor:

sed vias tuas imponam tibi,

et abominationes tuæ in medio tui erunt,

et scietis quia ego sum Dominus percutiens.

10 Ecce dies, ecce venit:

egressa est contritio,

floruit virga, germinavit superbia,

11 iniquitas surrexit in virga impietatis:

non ex eis, et non ex populo,

neque ex sonitu eorum:

et non erit requies in eis.

12 Venit tempus, appropinquavit dies:

qui emit, non lætetur,

et qui vendit, non lugeat:

quia ira super omnem populum ejus.

13 Quia qui vendit, ad id quod vendidit non revertetur:

et adhuc in viventibus vita eorum:

visio enim ad omnem multitudinem ejus non regredietur,

et vir in iniquitate vitæ suæ non confortabitur.