Psalm 9:1–20

1 In finem, pro occultis filii. Psalmus David.

2 Confitebor tibi, Domine, in toto corde meo;

narrabo omnia mirabilia tua.

3 Lætabor et exsultabo in te;

psallam nomini tuo, Altissime.

4 In convertendo inimicum meum retrorsum;

infirmabuntur, et peribunt a facie tua.

5 Quoniam fecisti judicium meum et causam meam;

sedisti super thronum, qui judicas justitiam.

6 Increpasti gentes, et periit impius:

nomen eorum delesti in æternum, et in sæculum sæculi.

7 Inimici defecerunt frameæ in finem,

et civitates eorum destruxisti.

Periit memoria eorum cum sonitu;

8 et Dominus in æternum permanet.

Paravit in judicio thronum suum,

9 et ipse judicabit orbem terræ in æquitate:

judicabit populos in justitia.

10 Et factus est Dominus refugium pauperi;

adjutor in opportunitatibus, in tribulatione.

11 Et sperent in te qui noverunt nomen tuum,

quoniam non dereliquisti quærentes te, Domine.

12 Psallite Domino qui habitat in Sion;

annuntiate inter gentes studia ejus:

13 quoniam requirens sanguinem eorum recordatus est;

non est oblitus clamorem pauperum.

14 Miserere mei, Domine:

vide humilitatem meam de inimicis meis,

15 qui exaltas me de portis mortis,

ut annuntiem omnes laudationes tuas in portis filiæ Sion:

16 exultabo in salutari tuo.

Infixæ sunt gentes in interitu quem fecerunt;

in laqueo isto quem absconderunt

comprehensus est pes eorum.

17 Cognoscetur Dominus judicia faciens;

in operibus manuum suarum comprehensus est peccator.

18 Convertantur peccatores in infernum,

omnes gentes quæ obliviscuntur Deum.

19 Quoniam non in finem oblivio erit pauperis;

patientia pauperum non peribit in finem.

20 Exsurge, Domine; non confortetur homo:

judicentur gentes in conspectu tuo.