Isaiah 41:17–29

17 Egeni et pauperes

quærunt aquas, et non sunt;

lingua eorum siti aruit.

Ego Dominus exaudiam eos,

Deus Israël, non derelinquam eos.

18 Aperiam in supinis collibus flumina,

et in medio camporum fontes:

ponam desertum in stagna aquarum,

et terram inviam in rivos aquarum.

19 Dabo in solitudinem cedrum,

et spinam, et myrtum, et lignum olivæ;

ponam in deserto abietem,

ulmum, et buxum simul:

20 ut videant, et sciant,

et recogitent, et intelligant pariter,

quia manus Domini fecit hoc,

et Sanctus Israël creavit illud.

21 Prope facite judicium vestrum,

dicit Dominus;

Afferte, si quid forte habetis,

dicit rex Jacob.

22 Accedant, et nuntient nobis

quæcumque ventura sunt;

priora quæ fuerunt, nuntiate,

et ponemus cor nostrum,

et sciemus novissima eorum;

et quæ ventura sunt, indicate nobis.

23 Annuntiate quæ ventura sunt in futurum,

et sciemus quia dii estis vos;

bene quoque aut male, si potestis, facite,

et loquamur et videamus simul.

24 Ecce vos estis ex nihilo,

et opus vestrum ex eo quod non est:

abominatio est qui elegit vos.

25 Suscitavi ab aquilone, et veniet ab ortu solis:

vocabit nomen meum,

et adducet magistratus quasi lutum,

et velut plastes conculcans humum.

26 Quis annuntiavit ab exordio ut sciamus,

et a principio ut dicamus: Justus es?

Non est neque annuntians, neque prædicens,

neque audiens sermones vestros.

27 Primus ad Sion dicet: Ecce adsunt,

et Jerusalem evangelistam dabo.

28 Et vidi,

et non erat neque ex istis quisquam

qui iniret consilium,

et interrogatus responderet verbum.

29 Ecce omnes injusti,

et vana opera eorum;

ventus et inane simulacra eorum.