Psalm 37:9–22

9 Afflictus sum, et humiliatus sum nimis;

rugiebam a gemitu cordis mei.

10 Domine, ante te omne desiderium meum,

et gemitus meus a te non est absconditus.

11 Cor meum conturbatum est;

dereliquit me virtus mea, et lumen oculorum meorum,

et ipsum non est mecum.

12 Amici mei et proximi mei adversum me appropinquaverunt, et steterunt;

et qui juxta me erant, de longe steterunt:

et vim faciebant qui quærebant animam meam.

13 Et qui inquirebant mala mihi, locuti sunt vanitates,

et dolos tota die meditabantur.

14 Ego autem, tamquam surdus, non audiebam;

et sicut mutus non aperiens os suum.

15 Et factus sum sicut homo non audiens,

et non habens in ore suo redargutiones.

16 Quoniam in te, Domine, speravi;

tu exaudies me, Domine Deus meus.

17 Quia dixi: Nequando supergaudeant mihi inimici mei;

et dum commoventur pedes mei, super me magna locuti sunt.

18 Quoniam ego in flagella paratus sum,

et dolor meus in conspectu meo semper.

19 Quoniam iniquitatem meam annuntiabo,

et cogitabo pro peccato meo.

20 Inimici autem mei vivunt, et confirmati sunt super me:

et multiplicati sunt qui oderunt me inique.

21 Qui retribuunt mala pro bonis detrahebant mihi,

quoniam sequebar bonitatem.

22 Ne derelinquas me, Domine Deus meus;

ne discesseris a me.