Proverbs 8:1–21

1 Numquid non sapientia clamitat,

et prudentia dat vocem suam?

2 In summis excelsisque verticibus supra viam,

in mediis semitis stans,

3 juxta portas civitatis,

in ipsis foribus loquitur, dicens:

4 O viri, ad vos clamito,

et vox mea ad filios hominum.

5 Intelligite, parvuli, astutiam,

et insipientes, animadvertite.

6 Audite, quoniam de rebus magnis locutura sum,

et aperientur labia mea ut recta prædicent.

7 Veritatem meditabitur guttur meum,

et labia mea detestabuntur impium.

8 Justi sunt omnes sermones mei:

non est in eis pravum quid, neque perversum;

9 recti sunt intelligentibus,

et æqui invenientibus scientiam.

10 Accipite disciplinam meam, et non pecuniam;

doctrinam magis quam aurum eligite:

11 melior est enim sapientia cunctis pretiosissimis,

et omne desiderabile ei non potest comparari.

12 Ego sapientia, habito in consilio,

et eruditis intersum cogitationibus.

13 Timor Domini odit malum:

arrogantiam, et superbiam,

et viam pravam, et os bilingue, detestor.

14 Meum est consilium et æquitas;

mea est prudentia, mea est fortitudo.

15 Per me reges regnant,

et legum conditores justa decernunt;

16 per me principes imperant,

et potentes decernunt justitiam.

17 Ego diligentes me diligo,

et qui mane vigilant ad me, invenient me.

18 Mecum sunt divitiæ et gloria,

opes superbæ et justitia.

19 Melior est enim fructus meus auro et lapide pretioso,

et genimina mea argento electo.

20 In viis justitiæ ambulo,

in medio semitarum judicii:

21 ut ditem diligentes me,

et thesauros eorum repleam.