Prophetia Jeremiæ

1 1 Verba Jeremiæ filii Helciæ, de sacerdotibus qui fuerunt in Anathoth, in terra Benjamin. 2 Quod factum est verbum Domini ad eum in diebus Josiæ filii Amon, regis Juda, in tertiodecimo anno regni ejus. 3 Et factum est in diebus Joakim filii Josiæ, regis Juda, usque ad consummationem undecimi anni Sedeciæ, filii Josiæ, regis Juda, usque ad transmigrationem Jerusalem, in mense quinto.

4 Et factum est verbum Domini ad me, dicens:

5 Priusquam te formarem in utero, novi te,

et antequam exires de vulva, sanctificavi te,

et prophetam in gentibus dedi te.

6 Et dixi:

A, a, a, Domine Deus, ecce nescio loqui,

quia puer ego sum.

7 Et dixit Dominus ad me:

Noli dicere: Puer sum:

quoniam ad omnia quæ mittam te ibis,

et universa quæcumque mandavero tibi loqueris.

8 Ne timeas a facie eorum,

quia tecum ego sum ut eruam te,

dicit Dominus.

9 Et misit Dominus manum suam, et tetigit os meum, et dixit Dominus ad me:

Ecce dedi verba mea in ore tuo:

10 ecce constitui te hodie

super gentes et super regna,

ut evellas, et destruas,

et disperdas, et dissipes,

et ædifices, et plantes.

11 Et factum est verbum Domini ad me, dicens:

Quid tu vides, Jeremia?

Et dixi:

Virgam vigilantem ego video.

12 Et dixit Dominus ad me:

Bene vidisti:

quia vigilabo ego super verbo meo,

ut faciam illud.

13 Et factum est verbum Domini secundo ad me, dicens:

Quid tu vides?

Et dixi:

Ollam succensam ego video,

et faciem ejus a facie aquilonis.

14 Et dixit Dominus ad me:

Ab aquilone pandetur malum

super omnes habitatores terræ:

15 quia ecce ego convocabo omnes cognationes regnorum aquilonis,

ait Dominus:

et venient, et ponent unusquisque solium suum

in introitu portarum Jerusalem,

et super omnes muros ejus in circuitu,

et super universas urbes Juda:

16 et loquar judicia mea cum eis

super omnem malitiam eorum qui dereliquerunt me,

et libaverunt diis alienis,

et adoraverunt opus manuum suarum.

17 Tu ergo, accinge lumbos tuos,

et surge, et loquere ad eos

omnia quæ ego præcipio tibi.

Ne formides a facie eorum,

nec enim timere te faciam vultum eorum.

18 Ego quippe dedi te hodie in civitatem munitam,

et in columnam ferream,

et in murum æreum,

super omnem terram,

regibus Juda, principibus ejus,

et sacerdotibus, et populo terræ.

19 Et bellabunt adversum te,

et non prævalebunt,

quia ego tecum sum, ait Dominus, ut liberem te.

2 1 Et factum est verbum Domini ad me, dicens:

2 Vade, et clama in auribus Jerusalem, dicens:

Hæc dicit Dominus:

Recordatus sum tui, miserans adolescentiam tuam,

et caritatem desponsationis tuæ,

quando secuta es me in deserto,

in terra quæ non seminatur.

3 Sanctus Israël Domino,

primitiæ frugum ejus:

omnes qui devorant eum delinquunt:

mala venient super eos,

dicit Dominus.

4 Audite verbum Domini, domus Jacob,

et omnes cognationes domus Israël.

5 Hæc dicit Dominus:

Quid invenerunt patres vestri in me iniquitatis,

quia elongaverunt a me,

et ambulaverunt post vanitatem,

et vani facti sunt?

6 Et non dixerunt: Ubi est Dominus

qui ascendere nos fecit de terra Ægypti;

qui traduxit nos per desertum,

per terram inhabitabilem et inviam,

per terram sitis, et imaginem mortis,

per terram in qua non ambulavit vir,

neque habitavit homo?

7 Et induxi vos in terram Carmeli,

ut comederetis fructum ejus et optima illius:

et ingressi contaminastis terram meam,

et hæreditatem meam posuistis in abominationem.

8 Sacerdotes non dixerunt: Ubi est Dominus?

et tenentes legem nescierunt me,

et pastores prævaricati sunt in me,

et prophetæ prophetaverunt in Baal,

et idola secuti sunt.

9 Propterea adhuc judicio contendam vobiscum, ait Dominus,

et cum filiis vestris disceptabo.

10 Transite ad insulas Cethim, et videte:

et in Cedar mittite, et considerate vehementer:

et videte si factum est hujuscemodi:

11 si mutavit gens deos suos,

et certe ipsi non sunt dii:

populus vero meus mutavit gloriam suam in idolum.

12 Obstupescite, cæli, super hoc,

et portæ ejus, desolamini vehementer, dicit Dominus.

13 Duo enim mala fecit populus meus:

me dereliquerunt fontem aquæ vivæ,

et foderunt sibi cisternas, cisternas dissipatas,

quia continere non valent aquas.

14 Numquid servus est Israël, aut vernaculus?

quare ergo factus est in prædam?

15 Super eum rugierunt leones,

et dederunt vocem suam:

posuerunt terram ejus in solitudinem.

Civitates ejus exustæ sunt,

et non est qui habitet in eis.

16 Filii quoque Mempheos et Taphnes

constupraverunt te usque ad verticem.

17 Numquid non istud factum est tibi,

quia dereliquisti Dominum Deum tuum

eo tempore quo ducebat te per viam?

18 Et nunc quid tibi vis in via Ægypti,

ut bibas aquam turbidam?

et quid tibi cum via Assyriorum,

ut bibas aquam fluminis?

19 Arguet te malitia tua,

et aversio tua increpabit te.

Scito et vide quia malum et amarum est

reliquisse te Dominum Deum tuum,

et non esse timorem mei apud te,

dicit Dominus Deus exercituum.

20 A sæculo confregisti jugum meum:

rupisti vincula mea,

et dixisti: Non serviam.

In omni enim colle sublimi,

et sub omni ligno frondoso,

tu prosternebaris meretrix.

21 Ego autem plantavi te vineam electam,

omne semen verum:

quomodo ergo conversa es mihi in pravum,

vinea aliena?

22 Si laveris te nitro,

et multiplicaveris tibi herbam borith,

maculata es in iniquitate tua coram me,

dicit Dominus Deus.

23 Quomodo dicis: Non sum polluta;

post Baalim non ambulavi?

Vide vias tuas in convalle;

scito quid feceris:

cursor levis explicans vias suas.

24 Onager assuetus in solitudine,

in desiderio animæ suæ attraxit ventum amoris sui:

nullus avertet eam:

omnes qui quærunt eam non deficient:

in menstruis ejus invenient eam.

25 Prohibe pedem tuum a nuditate,

et guttur tuum a siti.

Et dixisti: Desperavi: nequaquam faciam:

adamavi quippe alienos,

et post eos ambulabo.

26 Quomodo confunditur fur quando deprehenditur,

sic confusi sunt domus Israël,

ipsi et reges eorum,

principes, et sacerdotes, et prophetæ eorum,

27 dicentes ligno: Pater meus es tu:

et lapidi: Tu me genuisti.

Verterunt ad me tergum et non faciem,

et in tempore afflictionis suæ dicent:

Surge, et libera nos.

28 Ubi sunt dii tui quos fecisti tibi?

surgant, et liberent te in tempore afflictionis tuæ:

secundum numerum quippe civitatum tuarum erant dii tui, Juda.

29 Quid vultis mecum judicio contendere?

omnes dereliquistis me, dicit Dominus.

30 Frustra percussi filios vestros:

disciplinam non receperunt.

Devoravit gladius vester prophetas vestros:

quasi leo vastator 31 generatio vestra.

Videte verbum Domini:

numquid solitudo factus sum Israëli,

aut terra serotina?

quare ergo dixit populus meus: Recessimus;

non veniemus ultra ad te?

32 Numquid obliviscetur virgo ornamenti sui,

aut sponsa fasciæ pectoralis suæ?

populus vero meus oblitus est mei diebus innumeris.

33 Quid niteris bonam ostendere viam tuam

ad quærendam dilectionem,

quæ insuper et malitias tuas docuisti vias tuas,

34 et in alis tuis inventus est sanguis animarum pauperum et innocentum?

non in fossis inveni eos,

sed in omnibus quæ supra memoravi.

35 Et dixisti: Absque peccato et innocens ego sum,

et propterea avertatur furor tuus a me.

Ecce ego judicio contendam tecum,

eo quod dixeris: Non peccavi.

36 Quam vilis facta es nimis, iterans vias tuas!

et ab Ægypto confunderis,

sicut confusa es ab Assur.

37 Nam et ab ista egredieris,

et manus tuæ erunt super caput tuum:

quoniam obtrivit Dominus confidentiam tuam,

et nihil habebis prosperum in ea.

3 1 Vulgo dicitur: Si dimiserit vir uxorem suam,

et recedens ab eo duxerit virum alterum,

numquid revertetur ad eam ultra?

numquid non polluta et contaminata erit mulier illa?

Tu autem fornicata es cum amatoribus multis:

tamen revertere ad me, dicit Dominus,

et ego suscipiam te.

2 Leva oculos tuos in directum,

et vide ubi non prostrata sis.

In viis sedebas,

exspectans eos quasi latro in solitudine:

et polluisti terram in fornicationibus tuis, et in malitiis tuis.

3 Quam ob rem prohibitæ sunt stillæ pluviarum,

et serotinus imber non fuit.

Frons mulieris meretricis facta est tibi;

noluisti erubescere.

4 Ergo saltem amodo voca me:

Pater meus, dux virginitatis meæ tu es:

5 numquid irasceris in perpetuum,

aut perseverabis in finem?

ecce locuta es, et fecisti mala, et potuisti.

6 Et dixit Dominus ad me in diebus Josiæ regis:

Numquid vidisti quæ fecerit aversatrix Israël?

Abiit sibimet super omnem montem excelsum,

et sub omni ligno frondoso,

et fornicata est ibi.

7 Et dixi, cum fecisset hæc omnia:

Ad me revertere:

et non est reversa.

Et vidit prævaricatrix soror ejus Juda

8 quia pro eo quod mœchata esset aversatrix Israël,

dimisissem eam,

et dedissem ei libellum repudii:

et non timuit prævaricatrix Juda soror ejus,

sed abiit, et fornicata est etiam ipsa:

9 et facilitate fornicationis suæ contaminavit terram,

et mœchata est cum lapide et ligno:

10 et in omnibus his non est reversa ad me

prævaricatrix soror ejus Juda

in toto corde suo,

sed in mendacio, ait Dominus.

11 Et dixit Dominus ad me: Justificavit animam suam aversatrix Israël, comparatione prævaricatricis Judæ. 12 Vade, et clama sermones istos contra aquilonem, et dices:

Revertere, aversatrix Israël, ait Dominus,

et non avertam faciem meam a vobis,

quia sanctus ego sum, dicit Dominus,

et non irascar in perpetuum.

13 Verumtamen scito iniquitatem tuam,

quia in Dominum Deum tuum prævaricata es,

et dispersisti vias tuas alienis sub omni ligno frondoso,

et vocem meam non audisti, ait Dominus.

14 Convertimini, filii revertentes, dicit Dominus,

quia ego vir vester:

et assumam vos unum de civitate,

et duos de cognatione,

et introducam vos in Sion.

15 Et dabo vobis pastores juxta cor meum,

et pascent vos scientia et doctrina.

16 Cumque multiplicati fueritis,

et creveritis in terra in diebus illis, ait Dominus,

non dicent ultra:

Arca testamenti Domini:

neque ascendet super cor, neque recordabuntur illius,

nec visitabitur, nec fiet ultra.

17 In tempore illo vocabunt Jerusalem solium Domini:

et congregabuntur ad eam omnes gentes

in nomine Domini in Jerusalem,

et non ambulabunt post pravitatem cordis sui pessimi.

18 In diebus illis ibit domus Juda ad domum Israël,

et venient simul de terra aquilonis

ad terram quam dedi patribus vestris…