62 1 Propter Sion non tacebo,

et propter Jerusalem non quiescam,

donec egrediatur ut splendor justus ejus,

et salvator ejus ut lampas accendatur.

2 Et videbunt gentes justum tuum,

et cuncti reges inclytum tuum;

et vocabitur tibi nomen novum,

quod os Domini nominabit.

3 Et eris corona gloriæ in manu Domini,

et diadema regni in manu Dei tui.

4 Non vocaberis ultra Derelicta,

et terra tua non vocabitur amplius Desolata;

sed vocaberis, Voluntas mea in ea,

et terra tua Inhabitata,

quia complacuit Domino in te,

et terra tua inhabitabitur.

5 Habitabit enim juvenis cum virgine,

et habitabunt in te filii tui;

et gaudebit sponsus super sponsam,

et gaudebit super te Deus tuus.

6 Super muros tuos, Jerusalem, constitui custodes;

tota die et tota nocte

in perpetuum non tacebunt.

Qui reminiscimini Domini, ne taceatis,

7 et ne detis silentium ei,

donec stabiliat et donec ponat Jerusalem

laudem in terra.

8 Juravit Dominus in dextera sua,

et in brachio fortitudinis suæ:

Si dedero triticum tuum ultra

cibum inimicis tuis;

et si biberint filii alieni vinum tuum

in quo laborasti.

9 Quia qui congregant illud, comedent,

et laudabunt Dominum;

et qui comportant illud, bibent

in atriis sanctis meis.

10 Transite, transite per portas,

præparate viam populo:

planum facite iter, eligite lapides,

et elevate signum ad populos.

11 Ecce Dominus auditum fecit

in extremis terræ:

Dicite filiæ Sion:

Ecce Salvator tuus venit;

ecce merces ejus cum eo,

et opus ejus coram illo.

12 Et vocabunt eos, Populus sanctus,

redempti a Domino;

tu autem vocaberis, Quæsita civitas,

et non Derelicta.