Isaiah 33:1–12

1 Væ qui prædaris! nonne et ipse prædaberis?

et qui spernis, nonne et ipse sperneris?

Cum consummaveris deprædationem, deprædaberis;

cum fatigatus desieris contemnere, contemneris.

2 Domine, miserere nostri,

te enim exspectavimus;

esto brachium nostrum in mane,

et salus nostra in tempore tribulationis.

3 A voce angeli fugerunt populi,

et ab exaltatione tua dispersæ sunt gentes.

4 Et congregabuntur spolia vestra sicut colligitur bruchus,

velut cum fossæ plenæ fuerint de eo.

5 Magnificatus est Dominus, quoniam habitavit in excelso;

implevit Sion judicio et justitia.

6 Et erit fides in temporibus tuis:

divitiæ salutis sapientia et scientia;

timor Domini ipse est thesaurus ejus.

7 Ecce videntes clamabunt foris;

angeli pacis amare flebunt.

8 Dissipatæ sunt viæ,

cessavit transiens per semitam:

irritum factum est pactum, projecit civitates,

non reputavit homines.

9 Luxit et elanguit terra;

confusus est Libanus, et obsorduit:

et factus est Saron sicut desertum,

et concussa est Basan, et Carmelus.

10 Nunc consurgam, dicit Dominus;

nunc exaltabor, nunc sublevabor.

11 Concipietis ardorem, parietis stipulam;

spiritus vester ut ignis vorabit vos.

12 Et erunt populi quasi de incendio cinis;

spinæ congregatæ igni comburentur.