Prophetia Isaiæ

1 1 Visio Isaiæ, filii Amos, quam vidit super Judam et Jerusalem, in diebus Oziæ, Joathan, Achaz, et Ezechiæ, regum Juda.

2 Audite, cæli, et auribus percipe, terra,

quoniam Dominus locutus est.

Filios enutrivi, et exaltavi;

ipsi autem spreverunt me.

3 Cognovit bos possessorem suum,

et asinus præsepe domini sui;

Israël autem me non cognovit,

et populus meus non intellexit.

4 Væ genti peccatrici,

populo gravi iniquitate,

semini nequam, filiis sceleratis!

dereliquerunt Dominum;

blasphemaverunt Sanctum Israël;

abalienati sunt retrorsum.

5 Super quo percutiam vos ultra, addentes prævaricationem?

omne caput languidum,

et omne cor mœrens.

6 A planta pedis usque ad verticem,

non est in eo sanitas;

vulnus, et livor, et plaga tumens,

non est circumligata, nec curata medicamine,

neque fota oleo.

7 Terra vestra deserta;

civitates vestræ succensæ igni:

regionem vestram coram vobis alieni devorant,

et desolabitur sicut in vastitate hostili.

8 Et derelinquetur filia Sion

ut umbraculum in vinea,

et sicut tugurium in cucumerario,

et sicut civitas quæ vastatur.

9 Nisi Dominus exercituum

reliquisset nobis semen,

quasi Sodoma fuissemus,

et quasi Gomorrha similes essemus.

10 Audite verbum Domini,

principes Sodomorum;

percipite auribus legem Dei nostri,

populus Gomorrhæ.

11 Quo mihi multitudinem victimarum vestrarum?

dicit Dominus.

Plenus sum:

holocausta arietum,

et adipem pinguium,

et sanguinem vitulorum et agnorum et hircorum,

nolui.

12 Cum veniretis ante conspectum meum,

quis quæsivit hæc de manibus vestris,

ut ambularetis in atriis meis?

13 Ne offeratis ultra sacrificium frustra:

incensum abominatio est mihi.

Neomeniam et sabbatum, et festivitates alias, non feram;

iniqui sunt cœtus vestri.

14 Calendas vestras, et solemnitates vestras odivit anima mea:

facta sunt mihi molesta; laboravi sustinens.

15 Et cum extenderitis manus vestras, avertam oculos meos a vobis,

et cum multiplicaveritis orationem, non exaudiam:

manus enim vestræ sanguine plenæ sunt.

16 Lavamini, mundi estote;

auferte malum cogitationum vestrarum

ab oculis meis:

quiescite agere perverse,

17 discite benefacere;

quærite judicium, subvenite oppresso,

judicate pupillo, defendite viduam.

18 Et venite, et arguite me, dicit Dominus.

Si fuerint peccata vestra ut coccinum,

quasi nix dealbabuntur;

et si fuerint rubra quasi vermiculus,

velut lana alba erunt.

19 Si volueritis, et audieritis me,

bona terræ comeditis.

20 Quod si nolueritis, et me ad iracundiam provocaveritis,

gladius devorabit vos,

quia os Domini locutum est.

21 Quomodo facta est meretrix

civitas fidelis, plena judicii?

justitia habitavit in ea,

nunc autem homicidæ.

22 Argentum tuum versum est in scoriam;

vinum tuum mistum est aqua.

23 Principes tui infideles,

socii furum.

Omnes diligunt munera,

sequuntur retributiones.

Pupillo non judicant,

et causa viduæ non ingreditur ad illos.

24 Propter hoc ait Dominus,

Deus exercituum, Fortis Israël:

Heu! consolabor super hostibus meis,

et vindicabor de inimicis meis.

25 Et convertam manum meam ad te,

et excoquam ad puram scoriam tuam,

et auferam omne stannum tuum.

26 Et restituam judices tuos ut fuerunt prius,

et consiliarios tuos sicut antiquitus;

post hæc vocaberis civitas justi,

urbs fidelis.

27 Sion in judicio redimetur,

et reducent eam in justitia.

28 Et conteret scelestos, et peccatores simul;

et qui dereliquerunt Dominum consumentur.

29 Confundentur enim ab idolis quibus sacrificaverunt,

et erubescetis super hortis quos elegeratis,

30 cum fueritis velut quercus defluentibus foliis,

et velut hortus absque aqua.

31 Et erit fortitudo vestra ut favilla stuppæ,

et opus vestrum quasi scintilla,

et succendetur utrumque simul,

et non erit qui extinguat.

2 1 Verbum quod vidit Isaias, filius Amos, super Juda et Jerusalem.

2 Et erit in novissimis diebus:

præparatus mons domus Domini

in vertice montium,

et elevabitur super colles;

et fluent ad eum omnes gentes,

3 et ibunt populi multi, et dicent:

Venite, et ascendamus ad montem Domini,

et ad domum Dei Jacob;

et docebit nos vias suas,

et ambulabimus in semitis ejus,

quia de Sion exibit lex,

et verbum Domini de Jerusalem.

4 Et judicabit gentes,

et arguet populos multos;

et conflabunt gladios suos in vomeres,

et lanceas suas in falces.

Non levabit gens contra gentem gladium,

nec exercebuntur ultra ad prælium.

5 Domus Jacob, venite,

et ambulemus in lumine Domini.

6 Projecisti enim populum tuum,

domum Jacob,

quia repleti sunt ut olim,

et augures habuerunt ut Philisthiim,

et pueris alienis adhæserunt.

7 Repleta est terra argento et auro,

et non est finis thesaurorum ejus.

8 Et repleta est terra ejus equis,

et innumerabiles quadrigæ ejus.

Et repleta est terra ejus idolis;

opus manuum suarum adoraverunt,

quod fecerunt digiti eorum.

9 Et incurvavit se homo,

et humiliatus est vir;

ne ergo dimittas eis.

10 Ingredere in petram, et abscondere in fossa humo

a facie timoris Domini, et a gloria majestatis ejus.

11 Oculi sublimes hominis humiliati sunt,

et incurvabitur altitudo virorum;

exaltabitur autem Dominus solus

in die illa.

12 Quia dies Domini exercituum

super omnem superbum, et excelsum,

et super omnem arrogantem,

et humiliabitur;

13 et super omnes cedros Libani sublimes et erectas,

et super omnes quercus Basan,

14 et super omnes montes excelsos,

et super omnes colles elevatos,

15 et super omnem turrim excelsam,

et super omnem murum munitum,

16 et super omnes naves Tharsis,

et super omne quod visu pulchrum est,

17 et incurvabitur sublimitas hominum,

et humiliabitur altitudo virorum,

et elevabitur Dominus solus

in die illa;

18 et idola penitus conterentur;

19 et introibunt in speluncas petrarum,

et in voragines terræ,

a facie formidinis Domini

et a gloria majestatis ejus,

cum surrexerit percutere terram.

20 In die illa projiciet homo

idola argenti sui, et simulacra auri sui,

quæ fecerat sibi ut adoraret,

talpas et vespertiliones.

21 Et ingreditur scissuras petrarum

et in cavernas saxorum,

a facie formidinis Domini,

et a gloria majestatis ejus,

cum surrexerit percutere terram.

22 Quiescite ergo ab homine,

cujus spiritus in naribus ejus est,

quia excelsus reputatus est ipse.

3 1 Ecce enim Dominator, Dominus exercituum,

auferet a Jerusalem et a Juda

validum et fortem,

omne robur panis, et omne robur aquæ;

2 fortem, et virum bellatorem,

judicem, et prophetam, et ariolum, et senem;

3 principem super quinquaginta, et honorabilem vultu et consiliarium,

et sapientem de architectis, et prudentem eloquii mystici.

4 Et dabo pueros principes eorum,

et effeminati dominabuntur eis;

5 et irruet populus, vir ad virum,

et unusquisque ad proximum suum;

tumultuabitur puer contra senem,

et ignobilis contra nobilem.

6 Apprehendet enim vir fratrem suum,

domesticum patris sui:

Vestimentum tibi est, princeps esto noster,

ruina autem hæc sub manu tua.

7 Respondebit in die illa, dicens:

Non sum medicus,

et in domo mea non est panis neque vestimentum:

nolite constituere me principem populi.

8 Ruit enim Jerusalem, et Judas concidit,

quia lingua eorum et adinventiones eorum contra Dominum,

ut provocarent oculos majestatis ejus.

9 Agnitio vultus eorum respondit eis;

et peccatum suum quasi Sodoma prædicaverunt, nec absconderunt.

Væ animæ eorum, quoniam reddita sunt eis mala!

10 Dicite justo quoniam bene,

quoniam fructum adinventionum suarum comedet.

11 Væ impio in malum!

retributio enim manuum ejus fiet ei.

12 Populum meum exactores sui spoliaverunt,

et mulieres dominatæ sunt eis.

Popule meus, qui te beatum dicunt, ipsi te decipiunt,

et viam gressuum tuorum dissipant.

13 Stat ad judicandum Dominus,

et stat ad judicandos populos.

14 Dominus ad judicium veniet

cum senibus populi sui, et principibus ejus;

vos enim depasti estis vineam,

et rapina pauperis in domo vestra.

15 Quare atteritis populum meum,

et facies pauperum commolitis?

dicit Dominus exercituum.

16 Et dixit Dominus:

Pro eo quod elevatæ sunt filiæ Sion,

et ambulaverunt extento collo,

et nutibus oculorum ibant,

et plaudebant, ambulabant pedibus suis,

et composito gradu incedebant;

17 decalvabit Dominus verticem filiarum Sion,

et Dominus crimen earum nudabit.

18 In die illa auferet Dominus ornamentum calceamentorum,

19 et lunulas, et torques,

et monilia, et armillas, et mitras,

20 et discriminalia, et periscelidas, et murenulas,

et olfactoriola, et inaures,

21 et annulos, et gemmas in fronte pendentes,

22 et mutatoria, et palliola,

et linteamina, et acus,

23 et specula, et sindones,

et vittas, et theristra.

24 Et erit pro suavi odore fœtor,

et pro zona funiculus,

et pro crispanti crine calvitium,

et pro fascia pectorali cilicium.

25 Pulcherrimi quoque viri tui gladio cadent,

et fortes tui in prælio.

26 Et mœrebunt atque lugebunt portæ ejus,

et desolata in terra sedebit.

4 1 Et apprehendent septem mulieres virum unum in die illa, dicentes:

Panem nostrum comedemus,

et vestimentis nostris operiemur:

tantummodo invocetur nomen tuum super nos;

aufer opprobrium nostrum.

2 In die illa,

erit germen Domini in magnificentia et gloria,

et fructus terræ sublimis, et exsultatio

his qui salvati fuerint de Israël.

3 Et erit: omnis qui relictus fuerit in Sion,

et residuus in Jerusalem,

Sanctus vocabitur,

omnis qui scriptus est in vita in Jerusalem.

4 Si abluerit Dominus sordes filiarum Sion,

et sanguinem Jerusalem laverit de medio ejus,

in spiritu judicii, et spiritu ardoris.

5 Et creabit Dominus super omnem locum montis Sion,

et ubi invocatus est,

nubem per diem et fumum,

et splendorem ignis flammantis in nocte:

super omnem enim gloriam protectio.

6 Et tabernaculum erit in umbraculum,

diei ab æstu,

et in securitatem et absconsionem

a turbine et a pluvia.

5 1 Cantabo dilecto meo

canticum patruelis mei vineæ suæ.

Vinea facta est dilecto meo

in cornu filio olei.

2 Et sepivit eam, et lapides elegit ex illa,

et plantavit eam electam;

et ædificavit turrim in medio ejus,

et torcular exstruxit in ea;

et exspectavit ut faceret uvas,

et fecit labruscas.

3 Nunc ergo, habitatores Jerusalem

et viri Juda,

judicate inter me

et vineam meam.

4 Quid est quod debui ultra facere vineæ meæ,

et non feci ei?

an quod exspectavi ut …