Ecclesiastes 2:12–17

12 Transivi ad contemplandam sapientiam,

erroresque, et stultitiam.

(Quid est, inquam, homo,

ut sequi possit regem, factorem suum?)

13 Et vidi quod tantum præcederet sapientia stultitiam,

quantum differt lux a tenebris.

14 Sapientis oculi in capite ejus;

stultus in tenebris ambulat:

et didici quod unus utriusque esset interitus.

15 Et dixi in corde meo:

Si unus et stulti et meus occasus erit,

quid mihi prodest quod majorem sapientiæ dedi operam?

Locutusque cum mente mea,

animadverti quod hoc quoque esset vanitas.

16 Non enim erit memoria sapientis similiter ut stulti in perpetuum,

et futura tempora oblivione cuncta pariter operient:

moritur doctus similiter ut indoctus.

17 Et idcirco tæduit me vitæ meæ,

videntem mala universa esse sub sole,

et cuncta vanitatem et afflictionem spiritus.